Uzun süreden sonra ilk defa yazıyorum.Ellerim paslanmış,yazacak o kadar şey varken nereden başlayacağımı bilmiyorum.Şu sıralar hayatım öyle karmaşık ki deli gibi mutlu oluyorum bazen ama öyle kısa sürüyor ki bu mutluluk keyfim kaçıyor.Çevremde herkes bana suçlu gibi bakıyormuş gibi hissediyorum.Belki öyle değil ama işte anlamıyorum herkes sanki bana cephe almış onlar on koldan saldırırken ben tek kolla başa çıkamıyorum.Herşeye rağmen sevdiğim insanlar zaten beni mutlu ediyor ya orası ayrı Yıl sonu ve yıl başını mükemmel geçiren ben eve geldiğimde büyük bir üzüntüyle karşılaştım oysa o ana kadar beni kimse mutsuz edip üzemez derken müthiş derecede korkutucu bir olayla karşılaştım.Ayakta kalmaya çalıştım bu yaşadığım 2. olaydı ve ilkinin şokunu yeni atlatmışken 2.si beni nasıl üzdü anlatamam her ne kadar üzülmüyorum o bana yukarıdan bakıyor desem de olmuyor yapamıyorum.Kedimin evden kaçıp bir araba altında kalması ve onun o bedeninin bir agacın altına atılması beni mahvetti.Tüylerim diken diken oluyor hala nasıl yapıyorlar böyle anlamıyorum nasıl bir vicdansızlık bu hangi insan yapar ki kendini mahalle aralarında hız yapıp iş arayan mahluklar hepiniz ölün istiyorum sizin yüzünüzden binlerce hayvan hayatını kaybediyor üzülüyorum işte gerçekten üzülüyorum.Ve sadece dua ediyorum kedimi ezen mahluk aynı şekilde ölsün veya bir uçurumdan o araba ile yuvarlansın diye ben böyle olmasını istiyorum gerçekten üzülmem kedime üzüldüğüm kadar her neyse ölen öldü kalan kaldı...
Bu sıralar beynimde bir ev alma konusu ki sorma gitsin ev alıcam kendim döşeyeceğim böyle boydan boya cam filan istiyorum ben böyle bir ev istiyorum içinde benimle birlikte yaşayacak 2 yavru kedim olsun istiyorum.Tabi istemekle olmuyor çalışıp yapmak lazım.İş başa düşünce yaparız o zaman bizde...
bu gecelik bu kadar olsun dert dinleme seansı olsun bu...
Derdimi üzüntümü kederimi paylaştığın için teşekkür ederim blok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder