Uçsuz bucaksız yollar var önümde...Hayat beni yoruyorken şimdi hayatı ben yormaya başladım.Her şeye rağmen ayakta kalmak,sorunlara baş kaldırmak ve sadece yapmak istediğin için yapmak işte gerçekten hayat bu.
Uzun süredir düşünmek için çok zamanım var.Düşünüyorum her şeyi 360 döndürerek her yönden düşünüyorum.Hayallerimle gerçekleri birleştiriyorum yeni bir hayat yapıyorum kendime temiz,pisliklerden arınmış,güzellikler dolu bir hayat.
Şu sıralar beynim,zihnim,bedenim çok yorgun ama yinede mutluyum ben her şeye rağmen mutlu!!!
Son 2 gecedir ağlayarak uyuyorum.Belki mutluluktan belki bastırılmış acılardan yada içimde iliklerime kadar işleyen sevgiden sonuç olarak her gece ağlayarak uyumam alışkanlık olacak diye korkuyorum.
İçimde amaçsız acılar var tatlı acılar bedenimi saran benim hem canımı acıtıp hem mutlu eden acılar.
Değiştiğimi fark ediyorum aslında şuan yaşadıklarımı bi 4 5 yıl önce yaşasaydım çok farklı tepkiler verebilirdim eskiden bir şeyler kırardım rahatlamak için ama şimdi sessizce oturup kendimi izliyorum.
''değişmeyen tek şey değişimin kendisidir.'' demiş Herakleitos ne güzel demiş aslında hayat dünya yaşam bile değişirken biz yerimizde saydığımızı düşünsek de değişiyoruz.Olgunlaşıyoruz.
Şunu anladım ki hayattan çok şey istemeyeceksin hayattan hiç bir şey istemeyeceksin çünkü 'ben'öznesi aslında istemek fiili gibi.
Bebekken ilk emeklemek ile başlarsın ilerlemeye sonra adım atmak istersin o da yetmez koşmak,atlamak,zıplamak,yüzmek,uçmak hep insan en ilerisindekini ister.
İlk cep telefonu çıkar sadece arar mesaj atar sonra bi bakarsın fotoğraf makinalı çıkmış yetinmeyi bilmezsin hemen alırsın sonra tv-internet ...... şeklinde gider bu.Doymayı bilmiyoruz yetinmeyi bilmiyoruz.Yetinmeyi bilmediğimiz sürece yetinmeyeceğimiz daha çok şey çıkacak.Ve biz yetinmeyen doymayan bir canavara dönücez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder