Öyle çok özledim ki onu;sesini,gülüşünü,dokunuşunu,sarılışını...
Çok,çok,çok özlüyorum.
Her geçen gün onsuzluk içime öyle bir işliyor ki parçalara ayrılıyorum.
Her parçamda kaybediyorum kendimden bir parça...
Bir puzzle gibi tamamlanmayan tamamlanamayacak bir puzzle gibi...
.
.
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder