Sanki yüz yıldır yaşıyormuş gibi yorgunum aslına bakıcak olursak.
Bazen taşıyamıyor insan ağır yükleri,çabalıyor ama her defasında eziliyor. En kötüsü de o çok sevdiğimiz insanlar yüklüyor sırtımıza o yükü...
Sevmek yetmiyormuş anlıyorum artık insan sevilmekte istiyormuş. Yaşanılan her şeyi film gibi başa sarıp izliyormuşuz. Belki bir daha gelmeyecek olan o güzel anılar. Artık gelecekten bir şey beklememeyi öğrendim mesela ben. Geçmiş anılarla ne kadar yaşanır bilmem ama gelecekte aslında bana güzel şeyler vaat etmiyor.
Bir anlamı olmuyor şimdiki yaşanılanların hep bi özlemle bakıyor insan geçmişe hep bi göz dolmasıyla.
Ne kadar gülsek de aslında içimiz kan ağlıyor.
Gün geçtikçe daha iyi taklit yapmaya başlıyoruz.
Daha çok inandırıcı oluyoruz.
Sonra tek başımıza kaldığımızda yine o sonu gelmez keşkelerle savaşıyoruz,yeniliyoruz.
Her defasında da mutlak gerçeğin geçmiş olduğunu anlıyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder